Γονείς και παιδί: Μια ανιδιοτελής αγάπη;
Αγαπάμε το παιδί μας ακριβώς όπως είναι,
γι’ αυτό που είναι – όχι μόνο υπό προϋποθέσεις.
Τα παιδιά είναι παρατηρητές. Ανιχνεύουν διαρκώς τον συναισθηματικό τόνο των γονιών τους για να επιβεβαιώσουν κάτι πολύ πιο βαθύ: αν είναι ακόμη αποδεκτά, αν αξίζουν αγάπη, αν ανήκουν. Και πολλές φορές, δεν είναι η τιμωρία που τους μαθαίνει ότι η αγάπη εξαρτάται από συγκεκριμένους όρους, αλλά ο έπαινος. Φράσεις όπως «Είμαι περήφανος για τον βαθμό σου» ή «Είσαι τόσο καλό παιδί» μπορεί να ακούγονται θετικές, όμως συχνά δημιουργούν έναν συνειρμό: η αγάπη κερδίζεται όταν είμαι ήσυχος, αποτελεσματικός, εύκολος.
Με τον καιρό, τα παιδιά μπορεί να αρχίσουν να συνδέουν την αγάπη με την απόδοση και την αποδοχή. Όχι γιατί αναζητούν θαυμασμό, αλλά γιατί επιζητούν ασφάλεια. Και όταν αυτή η ασφάλεια μοιάζει να εξαρτάται από την καλή συμπεριφορά ή τις σωστές αντιδράσεις, το μήνυμα γίνεται: «Αξίζω όταν δεν ενοχλώ».
Ο στόχος, ωστόσο, δεν είναι να μην υπάρχουν όρια ή ανατροφοδότηση. Το ζητούμενο είναι η ποιότητα της σύνδεσης όταν το παιδί αποτυγχάνει. Εκεί δοκιμάζεται η αληθινή αίσθηση του ανήκειν. Μια φράση όπως «Δεν είναι σωστό αυτό που έκανες. Αλλά είμαι εδώ για να το λύσουμε μαζί» διατηρεί το όριο, αλλά και τη σχέση.
Και αυτό έχει ανεκτίμητη σημασία: τα παιδιά δεν χρειάζονται να τους λέμε συνεχώς πως τα αγαπάμε, χρειάζονται να το νιώθουν ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα.
Κάθε παιδί χρειάζεται άνευ όρων αγάπη
Μικρές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται ο έπαινος μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Αντί για χαρακτηρισμούς όπως «Είσαι τόσο καλό παιδί που βοήθησες», ίσως μια πιο συναισθηματική και αληθινή παρατήρηση, όπως «Με βοήθησες και ένιωσα ανακούφιση», δίνει το μήνυμα πως η πράξη έχει αξία χωρίς να καθορίζει την ταυτότητα του παιδιού.
Αντί για το «Είσαι γενναίος», το «Αυτό ήταν δύσκολο και το κατάφερες» ενισχύει την ανθεκτικότητα, όχι την ανάγκη για επιβεβαίωση.
Τα παιδιά παρακολουθούν όχι μόνο πώς τα μεταχειριζόμαστε, αλλά και πώς μεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας. Όταν αναγνωρίζουμε λάθη, όταν παραδεχόμαστε ότι κι εμείς μαθαίνουμε, τότε το μήνυμα γίνεται ξεκάθαρο: Η αγάπη δεν εξαρτάται από το να τα κάνεις όλα σωστά. Υπάρχει και μέσα στο χάος.
Αντί να βλέπουμε τις εκρήξεις ως προβλήματα που πρέπει να διορθωθούν, ας τις δούμε ως επικοινωνία. Όταν ικανοποιούμε τις βασικές ανάγκες των παιδιών με συνέπεια, δεν μειώνονται μόνο οι κρίσεις -τα βοηθάμε να χτίσουν ενσυναίσθηση, ανθεκτικότητα και συναισθηματική νοημοσύνη.
Στην καρδιά κάθε σχέσης με το παιδί βρίσκεται η πιο σημαντική βεβαιότητα που μπορούμε να του προσφέρουμε: «Σε βλέπω, σε ακούω, σε αγαπώ – πάντα».
ΠΗΓΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ : imommy.gr
Θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση για νέες εκδηλώσεις, άρθρα, σεμινάρια;
Γραφείτε στο εβδομαδιαίο ενημερωτικό μας δελτίο και κατεβάστε άμεσα δωρεάν, το ebook μας για το πως να αποκτήσετε μεγαλύτερη ροή στη ζωή σας
Δεν στέλνουμε μηνύματα spam